Castratie van een teefje

WAT IS EEN CASTRATIE?

Bij castratie worden de eierstokken uit de buik verwijderd. Met nadruk wordt hier gesproken over een castratie, zouden we immers een sterilisatie uitvoeren (alleen afbinden van de eileiders), dan zou ze nog steeds loops worden. Normaliter laten we de baarmoeder bij de operatie dus gewoon zitten. Om de eierstokken te verwijderen wordt een kleine opening (slechts enkele centimeters) in de buik gemaakt. Het is verbazingwekkend hoe snel een hond hiervan herstelt. Meestal kunnen ze al enkele uren na de operatie weer lopen, eten, rennen en spelen !

VOORDELEN VAN CASTRATIE

• Ze wordt niet meer loops, dus geen bloedverlies meer en geen kans op een ongewenste dekking
• Een veel kleinere kans op het ontstaan van melkklier-gezwellen. Ongecastreerde teefjes die dus ‘gewoon’ loops worden hebben een kans van 25% op het krijgen van melkkliergezwellen (bij honden ouder dan 10 jaar is de kans zelfs 40%!). Door de castratie op jonge leeftijd uit te voeren wordt deze kans tot vrijwel nul gereduceerd.
• Ze wordt niet meer schijnzwanger en kan geen baarmoederontsteking meer krijgen
• De kans op het krijgen van suikerziekte wordt een stuk kleiner

NADELEN VAN CASTRATIE

• De neiging hebben om dikker te worden: de hoeveelheid voer moet vaak 10-20% verminderd worden
• Bij niet-gladharige honden kan de vacht wolliger worden
• Met name bij honden zwaarder dan 20 kg wordt de kans op het optreden van urine-incontinentie iets groter. Dat betekent mn dat ze liggend/slapend (druppeltjes) urine kunnen verliezen. Als dit optreedt is het echter meestal prima te verhelpen met medicijnen (dit blijkt slechts bij 1% van de gecastreerde teven nodig, dus het komt maar héél weinig voor)
• Net als elke operatie heeft ook de castratie een (zéér gering) narcose-risico

BELANGRIJK OM TE WETEN!

Als U dus niet met uw teef wilt fokken, adviseren wij haar op de leeftijd van 6 maanden te laten castreren; wacht dus niet tot ze 7 of 8 maanden oud is, want dan kan ze al loops zijn en moet de operatie uitgesteld worden tot 2 a 3 maanden na de loopsheid.

Wij verrichten deze operatie normaliter ’s ochtends; voor de zekerheid houden we een hond na de ingreep nog enkele uren ter observatie in onze kliniek; ’s middags na 15.30u mag ze dan weer worden opgehaald. Ze is dan weer goed wakker en mag ’s avonds alweer eten. Het buikwondje wordt met oplosbaar hechtmateriaal gesloten; de meeste honden likken er niet aan, en hoeven na de operatie ook niet meer op controle terug te komen.

Tot slot: zoals vermeld gaat het hier weliswaar om een buikoperatie, maar deze is dus absoluut niet vergelijkbaar met een buikoperatie bij de mens. Die kan immers erg pijnlijk zijn en een flinke herstelperiode vergen. Daarom wordt dit bij mensen liefst met een kijk-operatie gedaan (laparoscopie). Door het razendsnelle herstel is het voordeel van een laparoscopie bij honden slechts minimaal. De narcose is immers hetzelfde, en daarbij moeten ze bij een kijkoperatie ook nog beademd worden omdat de buik met kooldioxide gas op spanning wordt gebracht. Sommige honden hebben om niet geheel duidelijke reden aldus zelfs extra napijn (spierpijn ?) na een laparoscopie.